De ommekeer
Op mijn 50ste verjaardag is het zaadje geplant om mijn passie voor fotografie weer op te pakken. Op die dag bezocht ik met mijn vrouw de overzichtstentoonstelling van het werk van NRC fotograaf Vincent Mentzel. Aan het einde van de rondgang vroeg mijn vrouw mij: “en wat vind je ervan?” wat bij mij het inzicht ontlokte “Zo’n ontwikkeling in de fotografie had ik ook kunnen doorlopen”.
De Passie
Op dat moment had ik al jaren geen camera meer aangeraakt. Maar je moet weten dat ik in mijn middelbareschooltijd, in Roermond, veel fotografeerde. Zoveel zelfs dat niemand het gek vond dat ik mijn camera ook in de klas bij mij had. Met het geld dat ik verdiende met het maken van klassenfoto’s kocht ik mijn eerste spiegelreflexcamera. Mijn foto’s kwamen in de lokale kranten en ik was als fotograaf verbonden aan een lokaal magazine.
De vaart der volkeren
In het jaar dat ik eindexamen Atheneum deed heb ik zelfs een zomer voor het Limburgs Dagblad gefotografeerd. Zij boden mij een baan aan als fotograaf. Toch heb ik er toen voor gekozen om in een andere vaart der volkeren mee te gaan en ben ik bedrijfseconomie gaan studeren in Rotterdam.
Mijn veronderstelling toen was dat als ik van mijn hobby mijn beroep zou maken… ik mijn hobby kwijt zou zijn. Pas veel later ben ik mij gaan realiseren dat fotografie voor mij meer was dan een tijdverdrijf. Het was een passie.
In de eerste jaren van mijn studie fotografeerde ik nog wel, met name als ik een weekend in Limburg was. Maar allengs werd mijn aandacht door studie en studentenleven opgeslokt en verdween mijn fotocamera in de kast.
De vorming
Na mijn studie ben ik in het bedrijfsleven gaan werken. Eerst in vaste dienst in diverse functies op het snijvlak van financiën en automatisering en later als interimmanager. In die laatste rol heb ik een paar mooie klussen in de kinderopvang en zorg gedaan. Opdrachtgevers waardeerden enerzijds in mij dat ik snel overzicht had, de grote lijnen uit kon zetten, mensen in hun kracht kon zetten. En anderzijds dat ik rust uitstraalde. Wellicht hangt het samen met de leeftijd maar ik merkte dat ik steeds meer een beschouwende rol ging aannemen en de vraag waarom de dingen zijn zoals ze zijn en niet zozeer het veranderen steeds meer mijn interesse kregen.
Waar het echt om gaat
En nu was ik 50. Een Vincent Mentzel zou ik nooit meer worden. Maar het drong tot me door dat ik nog steeds fotograaf kon worden…
Inmiddels ben ik professioneel fotograaf en heb ik mij ontwikkeld als een fotograaf van mensen die portretten en reportages maakt waar een verhaal in zit, waar iets in gebeurt en die prettig zijn om naar te kijken. Het geeft mij dan ook veel energie als het verhaal in mijn beelden klopt. Maar ook de vele verschillende mensen die ik ontmoet, verhalen die ik hoor en de bijzondere plekken waar ik kom maken dat ik nog nooit spijt heb gehad van mijn beslissing om de passie voor fotografie weer ruimte te geven. En wie weet komt er in de toekomst nog eens een boek of overzichtstentoonstelling met de titel “Zoals Hein het Ziet!”.